1 april 2019
​

Welke "haaien" zie jij op de weg?

Vorig jaar mei kwam mijn partner thuis en zei: “Er wordt een reis naar Belize georganiseerd en we kunnen mee!” Nu heb ik, als ik het woord “reizen” hoor, direct de neiging om “jaaa!” te roepen. Zeker naar een ver oord als Belize .

Toch besloot ik eerst even wat meer uit te vragen. Hoe lang is het, wat gaan we zien en doen, met z’n tweetjes of met een groep, etc. Toen bleek dat we ook konden snorkelen en met onze voeten tussen de haaien en roggen gingen staan, terwijl deze gevoerd werden, kreeg ik het toch een beetje benauwd .  

Snorkelen heb ik vaker geprobeerd. Direct onervaren in de diepe zee, in de golven. Met als gevolg: water in de bril en brandende ogen of bijna stikkend en proestend boven komen door een flinke slok zout water ongewild binnen te krijgen. Al met al niet zulke positieve ervaringen, dus. Maar daar was wel een oplossing voor: we konden een snorkelles krijgen in een zwembad.

Zo geschiedde: in december lagen we in het zwembad in Oosterbeek (zonder golven en zonder zout water, alhoewel die chloor ook niet smakelijk is). Na instructies te hebben gekregen waar de snorkeluitzet aan moet voldoen en een passende set uitgekozen te hebben, ging het stap voor stap: eerst alleen hoofd in het water, voelen dat je rustig kan blijven ademen, dan zwemmend en tenslotte, jawel, diepe inademing, vasthouden, jezelf dubbel vouwen en onder water duiken. Yes, gelukt! Op naar de golven en de diepe zoute zee.

Afgelopen maand was het zover. Toch wel weer even spannend, maar na een paar minuten beloond met een langs zwemmende zeekoe. Dit kon nu al niet meer stuk, wat bijzonder! Zelfs de Belizaanse gids ging uit z’n dak.

En toen kwam de dag van de haaien en de roggen…..We gingen de zee op, richting het rif. Toen de boot stil werd gelegd en wat visjes in het water werden gegooid, zwom in een mum van tijd een hele school haaien naast onze boot. En wij “mochten” het water in springen (en dus niet alleen tot de enkels ertussen ). Nu werden we “gerustgesteld” dat deze (verpleegster)haaien geen tanden hebben en je dus niet opeten. Er was ook nog nooit wat gebeurd.

Ik vroeg nog aan mijn partner: “gaan we dit doen?”. “Ik denk het wel”, zei hij. Ik klom op de rand van de boot (de andere kant, waar de haaien – nog – niet waren), schraapte moed bij elkaar en nam de sprong. Direct zag ik een pijlstaartrog onder de boot. Hij kwam langzaamaan mijn kant uit en bleef onverstoord verder over de bodem glijden. Pff, dit ging goed. Wat geweldig eigenlijk, om dit zo te kunnen beleven.

Vol verwachting besloot ik nu naar de andere kant van de boot te zwemmen en ja hoor, daar waren ze: de “lieve” haaien. Van een afstandje bleef ik ze bewonderen. Af en toe schoof er rustig één langs of onder me door, totaal niet geïnteresseerd in die vreemde verschijning met dat pijpje, die glazen “ogen” en plastic vinnen.

Ik kon hier nog wel een uur rondzwemmen, maar helaas, ik moest weer aan boord om te vertrekken.

“Wat heeft dit nu met coachen te maken”, zal je misschien denken. Naast dat achter mijn coachingpraktijk ook een mens met verhalen schuilt, wil ik je hiermee laten zien welke leuke dingen je kunt doen als je je niet door je gedachten, angsten en twijfels laat tegenhouden. Door hier stapje voor stapje aan te werken, kun je heel veel bereiken. Wil je hier meer over weten, neem dan contact met me op.