6 augustus 2018
​

Hoe hoog leg jij je lat?

Wat moet jij van jezelf? En hoever ga je daarin? Waar ligt jouw grens? Eerder schreef ik over je angst overwinnen en de moed hebben om te doen wat je écht wilt. Maar er zijn natuurlijk wel grenzen. Tijdens onze vakantie in Noorwegen ben ik de mijne nogal tegengekomen .....

Eén van de eerste dagen zouden we Kjerag aandoen voor een wandeling naar de ”Kjeragbolten”. Dit is een rond steenblok dat hangt in een rotskloof. De steen komt vaak voor op foto’s en afbeeldingen met mensen in allerlei poses. Dat leek ons nou een leuk doel voor een wandeling. Dat geplande “wandelen” werd echter vanaf het eerste moment “klauteren”. We klommen de berg op, soms optrekkend aan een ketting, vaker alleen met handen en voeten omdat die ketting er gewoon even niet was. Zo ging dat 5 kilometer door.

Na 2 ½ uur kwamen we moe en bezweet aan op de top. Nog “even” over een smal stuk ijs glibberen en, ja hoor, daar hing ie. Eindelijk werden we beloond! Wat een magnifiek gezicht, zo’n in de lucht hangende rots met diep, diep, diep daaronder het turquoise water. Direct was ik mijn pijnlijke en vermoeide benen vergeten.

Andere vroege wandelaars wisselden elkaar af om er op te staan, er op te springen of er voorzichtig en trillend al schuivend op te gaan zitten. Een zonnebril viel de diepte in….

Nadat mijn partner er op had gestaan, zei ik: “Dat wil ik ook”. “Dat lijkt me niet zo verstandig”, zei hij, mij een beetje kennende. Hij vond het zelf al spannend, vooral het er weer af gaan. “Je ziet die diepte onder je en je moet via een heel smal richeltje weer terug.” Nou, dat klonk niet erg hoopvol, maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Ik wil dat dan toch eerst met eigen ogen zien 😉 . Dus ging ik het met los grit bedekte richeltje op. Daar kon ik me nog vasthouden aan een uit de rots stekende dikke schroef. Ik maakte een inschatting of ik op de steen kon stappen. Daarvoor was de stap net te groot, besloot ik, dus zou ik moeten springen. Oef! Die steen heeft best een klein oppervlak. Hij loopt ook nog eens wat rond en wat als ie ook nog wat glad is ……

Nu weet ik van mezelf dat mijn coördinatie en mijn evenwicht op z’n zachtst gezegd niet mijn sterkste punten zijn. Zo ben ik in staat om, als ik ergens op wil springen, er in plaats daarvan net tegenaan te springen . En met een wankel evenwicht moest ik daar bij deze steen met die enorme diepte daaronder toch echt niet aan denken.

Ik probeerde nog zittend naar de steen toe te schuiven, maar voelde mezelf op de ietwat scheef aflopende richel, al snel wat wegglijden. Ik besloot dat dit genoeg was. Dit was mijn grens! Ik zette mijn voeten tegen de “Kjeragbolten”, liet er een foto van maken, stond op en schuifelde toch al enigszins met knikkende knieën over de richel terug. Weliswaar had ik niet op de steen gestaan, maar bereidde me toch met een voldaan gevoel voor op 2 ½ uur terug"klauteren". Ik had tenslotte goed voor mezelf gezorgd.

Terugkomend op de titel hierboven: hoe hoog leg jij je lat? Wanneer is jouw grens bereikt? Leuk als je me het laat weten.